Η Αργεντινή, τα αρπακτικά και το δίκαιο του ισχυρού

 

Η σημερινή μάχη της Αργεντινής με τα κοράκια του χρηαματιστηριακού κεφαλαίου έχει ευρύτερες προεκτάσεις που μας αφορά όλους. Αν τελικά κερδίσουν τα «κοράκια», τότε θα καταστεί αδύνατο το κούρεμα του χρέους όποιων άλλων χωρών όπως η Ελλάδα. Και αυτό μας καθιστά για πάντα μια «αποικία χρέους», μια χώρα υπόδουλη στις ορέξεις των χειρότερων εκπροσώπων του διεθνούς αρπακτικού καζινο-καπιταλισμού.

Η Αργεντινή, ύστερα από τη στάση πληρωμών που κήρυξε το 2002, την αποδέσμευση του πέσος από το δολάριο και τη στιβαρή και φιλολαϊκή πολιτική των Κίρτσνερ, κατάφερε  να ξανασταθεί στα πόδια της. Αναπτύχθηκε με εντυπωσιακούς ρυθμούς, μείωσε την ανεργία και τη φτώχεια και ως αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής, ο Αργεντίνικος λαός επιβραβεύει τους Κίρτσνερ με το να τους εκλέγει σε συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, παρ’ όλες τις υπονομεύσεις που υφίστανται από το εξωτερικό και το εσωτερικό της χώρας.  Απαλλάχθηκε από τα δάνειά της προς διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ και η Κεντρική Τράπεζα και αναδιάρθρωσε το μεγαλύτερο μέρος του αρχικού της χρέους της που ανερχόταν σε 90 δισεκατομμύρια δολάρια.

Το 2005, το 92% των κατόχων ομολόγων της Αργεντινής δέχθηκε τους όρους του Μπουένος Αϊρες για κούρεμα της τάξης του 70%. Το υπόλοιπο 8% αρνήθηκε. Πρόκειται για τα επενδυτικά ταμεία που αποκαλούνται «γύπες», επειδή θέτουν στο στόχαστρο χώρες που έχουν γονατίσει. Και από το 8%, το 3% προσέφυγε στα αμερικάνικα δικαστήρια ενάντια στο κούρεμα. Οι γύπες, τα κοράκια αυτά του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, αγόρασαν κρατικά ομόλογα της Αργεντινής σε υποτιμημένες τιμές, αλλά απαιτούν την αποπληρωμή τους στο ακέραιο.

Ειδικότερα, οι Elliot Investment Management και η Aurelius Capital Management, κατέχουν 1% των επίμαχων τίτλων και ζητούν την πληρωμή τους στο ακέραιο, μαζί με τους τόκους, ένα ποσό που φτάνει το 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια, με κέρδος 1.600% σε σχέση με την αρχική αγορά. Οι συγκεκριμένοι "γύπες" αγόρασαν ομόλογα της Αργεντινής στο 1/100 ή και και στο 1/1000 της αξίας τους και απαιτούν τώρα να πληρωθούν στο 100/100. Την εξωφρενική και χυδαία απαίτηση δικαίωσε ένα δικαστήριο της Νέας Υόρκης το 2013 και το Ανώτατο Δικαστήριο την επικύρωσε. 

Ύστερα από αυτή την απόδοση της κτηνώδους μεταμοντέρνας αμερικάνικης "δικαιοσύνης", ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις. Για να ασκήσει πίεση στην Αργεντινή, ένας δικαστής της Νέας Υόρκης στις αρχές του καλοκαιριού εφέτος, απαγόρευσε την πληρωμή της τελευταίας δόσης των 539 εκατομμυρίων δολαρίων προς τους κατόχους «κουρεμένων» ομολόγων, που ήταν έτοιμο να πληρώσει το Μπουένος Αίρες, αν δεν πλήρωνε πρώτα τους «γύπες».

Αυτό ακριβώς το ασήμαντο σχετικά ποσό των 539 εκ δολ.που έχει κατατεθεί  από την Αργεντινή αλλά έχει παγώσει στη Νέα Υόρκη και δεν έχει εισπραχθεί από τους πιστωτές της, συνιστά τη λεγόμενη τεχνική χρεοκοπία της χώρας ( (selective default) ! Το συγκεκριμένο ποσό  είναι προφανώς γελοίο για μια χώρα του μεγέθους της Αργεντινής, όπως άλλωστε και το 1,5 δισεκατομμύριο που διεκδικούν οι «γύπες». Η Αργεντινή  αρνείται –και πολύ σωστά- να υποχωρήσει και ζητά από τα επενδυτικά ταμεία να δεχθούν το ίδιο κούρεμα με τους υπόλοιπους. «Τους προσφέρουμε ένα κέρδος 300%, αλλά θέλουν παραπάνω», δήλωσε ο σημερινός υπουργός οικονομικών Άξελ Κισιλόφ.

Σύμφωνα με το όλο αυτό θέατρο του παράλογου, τα αμερικάνικα δικαστήρια, μπορούν να επιβάλλουν τη δική τους "αντίληψη"¨για όλον τον κόσμο, αφού απαγορεύουν στην Αργεντινή να πληρώσει τους πιστωτές που συμφώνησαν για την αναδιάρθρωση και το κούρεμα του χρέους, μέσα και έξω απο τις ΗΠΑ!  Αυτό είναι και το μεγάλο παιχνίδι που παίζεται όχι μόνο σε βάρος της Αργεντινής αλλά και όλων των καταχρεωμένων χωρών διεθνώς όπως η Ελλάδα.

Αν η Αργεντινή υποχωρήσει στις εξωφρενικές απαιτήσεις των αρπακτικών της Elliot και της Aurelius, τότε και οι υπόλοιποι δανειστές της θα διεκδικήσουν εκ των υστέρων ολόκληρη την αξία των ομολόγων. Αυτό αφορά ποσό άνω των 100 δις. δολαρίων. Και όπως είναι αντιληπτό, κάτι τέτοιο, θα έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις όχι μόνο στην Αργεντινή αλλά και σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο που καταδειναστέυεται από τα αρπακτικά του καζινο-καπιταλισμού.

Η μάχη της Αργεντινής αφορά όλο τον κόσμο

Το τονίζουμε και πάλι. Η  μάχη που δίνει η Αργεντινή, αφορά όλους μας, όλο τον κόσμο. Βρίσκεται στο κέντρο της σύγκρουσης ανάμεσα στο γιγναντωμένο στρατόπεδο του σύγχρονου καζινο-καπιταλισμού, όπως εκφράζεται με την επικράτηση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που συγκεντρώνει δέκα φορές μεγαλύτερο διεθνή τζίρο απο ότι το κεφάλαιο της πραγματικής οικονομίας της παραγωγής. Με τα χρηματιστηριακά κόλπα τους, τα διεθνή αρπακτικά, οργιάζουν και κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος του πραγματικού μόχθου της παγκόσμιας οικονομίας. 

Η μεγάλη καλύπτρα των αρπακτικών είναι οι σύγχρονες ρυθμίσεις της παγκοσμιοποίησης με την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και ειδικότερα με την κατάργηση από την κυβέρνηση του Μπιλ Κλίντον και του επικεφαλής της FED Άλαν Γκρίσπαν,  του νόμου Glass Steagal. Ο ιστορικός αυτός νόμος που είχε καθιερώσει στη δεκαετία του 1930, ο εμπνευμένος Πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούσβελτ, διαχώριζε τις εμπορικές απο τις επενδυτικές τράπεζες και δεν επέτρεπε στις δεύτερες να χρησιμοποιούν τις τραπεζικές καταθέσεις για χρηματιστηριακά κόλπα, ενώ επέβαλλε δημοσιονομικούς ελέγχους στην όλη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και της διακίνησης μάυρου χρήματος. 

Ο έτερος σύμμαχος και προέκταση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου είναι, οι χώρες και πόλεις φορολογικοί παράδεισοι όπου λειτουργούν εξωχώριες εταιρείες ( off-shore). Οι φορολογικοί παράδεισοι έχουν αναπτυχθεί αλματωδώς τα τελευταία χρόνια, λειτουργούν διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο και επιτρέπουν στο μαύρο χρήμα και το μαύρο κεφάλαιο να κρύβεται επιμελώς στη στοργική αγκαλιά τους, παραμένοντας αντιπαραγωγικό. Οι εξωχώριες εταιρείες  φυσικά λειτουργούν όχι απλώς με την ανοχή, αλλά με την προτροπή του σύγχρονου καζίνου- καπιταλισμού των αρπακτικών, τα οποία κατ' επέκταση ευθύνονται για την παγκόσμια οικονομική κρίση και ειδικότερα για την τεράστια διόγκωση των εισοδηματικών διαφορών.

Ελπίζουμε η Αργεντινή, αν και έχασε το παγκόσμιο κύπελο στα σημεία από τους Γερμανούς, να κερδίσει την πιο σημαντική μάχη απέναντι στα αρπακτικά του τερατώδους διεθνούς καζινο-καπιταλισμού. Ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι, το Χρηματιστήριό της σημειώνει εξαιρετικές επιδόσεις τον τελευταίο καιρό, γεγονός που δεν μπορεί να μην ενισχύει τις ελπιδοφόρες προοπτικές της για το άμεσο μέλλον. Και σύσωμος ο Αργεντίνικος λαός στηρίζει με μαζικές κινητοποιήσεις την κυβέρνησή του, απέναντι στις εξωφρενικές απαιτήσεις των αρπακτικών.

Όλες οι κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής και πολλών άλλων χωρών, δήλωσαν ότι υποστηρίζουν την Αργεντινή, ενώ ο διεθνής οικονομικός τύπος παραμένει ουδέτερος, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και το ΔΝΤ κρατάνε αποστάσεις.

Χωρίς να έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα της φυσικά, η οικονομική  κατάσταση της Αργεντινής είναι πολύ καλύτερη απο πριν, όπως δείχνουν περίτρανα τα οικονομικά της στοιχεία. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά που αναγνωρίζουν και δημοσιεύουν διεθνείς οργανισμοί, η μέση ανάπτυξή της απο το 2002 είναι πάνω από 7% ετησίως. Και το σημαντικότερο : αρμόδιοι να κρίνουν είναι οι ίδιοι οι 45 εκ. Αργεντίνοι. Οι οποίοι συνεχώς γόλα αυτά τα χρόμνια ψηφίζουν δαγκωτό την ίδια πολιτική της κυβέρνησης των Κίρτσνερ, παρ' όλην την τεράστια υπονόμευση απο το εξωτερικό και το εσωτερικό της χώρας που υφίστανται.

Όσον αφορά εμάς, είναι αδιανόητο ορισμένοι να επιχαίρουν σε βάρος της Αργεντινής και να επικροτούν τη "δικαιοσύνη" του ισχυρού. Γιατί δεν μπορεί να είναι δίκαιο και αποδεκτό να διεκδικούν κάποιοι με τη σφραγιδα του δικαστηρίου, κέρδη της τάξης του 1600% ! Να επιχαίρουν για  την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας ανεξάρτητων κρατών, να συγχαίρουν τους γύπες και να δέχονται ότι δικαστήριο ξένης χώρας μπορεί να αποφασίσει για το δημόσιο χρέος μιας άλλης χώρας, αλλάζοντας τους όρους που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ κυβέρνησης και ιδιωτών δανειστών για την αποπληρωμή του χρέους.  

Καλά θα κάνουν τα εδώ παπαγαλάκια-Γερμανοτσολιάδες να πάψουν να φοβίζουν τον κόσμο  με τη γνωστή επωδό, πως "αν φύγουμε απο το ευρώ, όπως έκανε η Αργεντινή που έφυγε απο το δολάριο το 2002, θα καταστραφούμε". Η Αργεντινή καταστράφηκε μέσα στη ζώνη του δολαρίου. Και αναστήθηκε όταν έσπασε αυτά τα δεσμά. Εμείς καταστραφήκαμε μέσα στη ζώνη του ευρώ. Και δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία αν δεν κάνουμε το ίδιο, με ταυτόχρονο νοικοκύρεμα της χώρας.